സൂസി താരു, എം.ജി. യൂണിവേഴ്സിറ്റി, തര്‍ജമ

പാഠപുസ്തകത്തിലെ തര്‍ജ്ജമാവികൃതികള്‍

2011 ഏപ്രില്‍ മാസത്തില്‍ അന്താരാഷ്ട്രപ്രസാധകരായ പെന്‍ഗ്വിന്‍ ബുക്സ് ഒരു സവിശേഷ പുസ്തകം പുറത്തിറക്കി - No Alphabet in Sight: The new Dalit writing from South India, Dosier 1: Tamil and Malayalam.. പ്രശസ്ത സാംസ്കാരിക നിരൂപകയായ സൂസി താരുവും എഫ്ളു യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ സംസ്കാരപഠനവിഭാഗം അധ്യാപകനായ കെ.സത്യനാരായണയുമാണ് എഡിറ്റര്‍മാര്‍. മലയാളത്തിലെയും തമിഴിലെയും പുത്തന്‍ ദലിത് എഴുത്തുകളെ ലോകവായനക്കാരിലേക്ക് എത്തിക്കുക എന്ന അക്കാദമികവും രാഷ്ട്രീയവും സാംസ്കാരികവുമായ ദൌത്യമാണ് ഈ പ്രസാധനത്തിലൂടെ  നിര്‍വഹിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. മലയാളത്തിലെ ഇരുപത്തിരണ്ട് എഴുത്തുകാരുടെയും തമിഴിലെ ഇരുപത്തിയൊന്ന് എഴുത്തുകാരുടെയും തെരഞ്ഞെടുത്ത രചനകള്‍ (കവിത/കഥ/ലേഖനം/അഭിമുഖം) ഇംഗ്ളീഷിലേക്ക് തര്‍ജ്ജമ ചെയ്ത് അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുകയാണ്. മലയാളം, തമിഴ് ഭാഷകളില്‍ അതിശക്തമായ ദലിത്എഴുത്തുകള്‍ ഉണ്ടാകുന്നുണ്ട്. എന്നാലിവ ആംഗലേയവല്‍ക്കരിക്കപ്പെടാത്തതിനാല്‍ വായനക്കാരുടെ വന്‍കരകളിലെത്തുന്നില്ല. ഈ ന്യൂനതയാണ് ഇവിടെ പൂരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്. സാമൂഹ്യശാസ്ത്രപഠനമണ്ഡലങ്ങളില്‍ കീഴാളപഠനമുള്‍പ്പെടെയുള്ള മേഖലകളില്‍ ഇതുവരെ ഇടപെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നത് ഒരു അധീശന്യൂനപക്ഷം മാത്രമായിരുന്നു. ഇവരുടെ വിചാരവ്യവഹാരങ്ങളില്‍, ജൈവികചോദനയോ രീതിശാസ്ത്രപരമായ പുതമയോ വൈവിധ്യസമൃദ്ധിയോ ഇല്ല എന്ന ബോധ്യത്തില്‍നിന്നാണ് പ്രാദേശിക എഴുത്തിന്റെ ശക്തി തുറന്നു കാട്ടുന്നതിനായി ഇംഗ്ളീഷില്‍ ഇപ്രകാരം ഒരു പുസ്തകം തയ്യാറാക്കിയിരിക്കുന്നത്. സൂസി താരു പറയുന്നതുപോലെ, വിഗ്രഹവല്‍ക്കരിക്കപ്പെടാത്ത ഈ എഴുത്തുകാര്‍ മിക്കപ്പോഴും പ്രക്ഷേപിക്കുന്നത് വളരെ വ്യതിരിക്തവും ഞെട്ടിക്കുന്നതുമായ ജീവിതാനുഭവങ്ങളാണ്. ആന, കണ്ണുപൊട്ടന്മാരെ വിവരിക്കുന്ന പ്രക്രിയയ്ക്കു തുല്യമാണിത്. ഈ പുസ്തകത്തിലെ അവസാനലേഖനമായ ‘ദലിത് പഠനത്തിന് ഒരു മുഖവുര’യില്‍ പ്രൊഫ. ടി.എം.യേശുദാസന്‍ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കുക “One of the lessons we learn from history is that only a people who initiate a politics of self represesentation.....will find a place in history and culture. Dalit Studies, there fore, is a political mode of enquiry and explanation...on the past, present and future of dalits in order to help them find a place in history and culture and shape their future” (p.612)ആത്മപ്രതിനിധാനത്തിന്റ രാഷ്ട്രീയം കൈയാളുന്ന ജനയതയ്ക്കു മാത്രമേ ചരിത്രത്തിലും സംസ്കാരത്തിലും സ്ഥാനം പിടിക്കാന്‍ കഴിയുകയുള്ളൂവെന്ന് ചരിത്രത്തില്‍നിന്ന് നമ്മള്‍ പഠിക്കുന്ന ഒരു പാഠമാണ്. ദലിത് പഠനമെന്നത് ദലിതരുടെ ഭൂത-വര്‍ത്തമാന- ഭാവികാലങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അന്വേഷണവും വിശദീകരണവുമായിത്തീരണം. ഇവ ദലിതരെ ചരിത്രത്തിലും സംസ്കാരത്തിലും സ്ഥാനപ്പടുത്താനും അവരുടെ ഭാവിയെ കരുപ്പിടിപ്പിക്കാനും സഹായിക്കും. ഇങ്ങനെവരുമ്പോള്‍ പ്രാദേശികദലിത് എഴുത്തുകളുടെ ഇംഗ്ളീഷ് തര്‍ജ്ജമയും പഠനവും മറ്റും വളരെ രാഷ്ട്രീയനിഷ്ഠയോടെയും ജാഗ്രതയോടെയും ചെയ്യേണ്ട കാര്യങ്ങളാണെന്നു പറയാം. മലയാളത്തിലെ ദലിത് എഴുത്തുകളെ ഈ ഗ്രന്ഥത്തില്‍ തര്‍ജ്ജമ ചെയ്തിരിക്കുന്നത് കെ.സച്ചിദാനന്ദന്‍, ഉദയകുമാര്‍, എം.ടി.ആന്‍സാരി, നിവേദിത മേനോന്‍, കെ.എം.കൃഷ്ണന്‍, ജെ.ദേവിക, ദിലീപ് എം.മേനോന്‍ തുടങ്ങിയവരാണ്. രാഷ്ട്രീയമൂല്യങ്ങള്‍ ചോരാതെ നടത്തിയ ഊര്‍ജ്വസ്വലമായ തര്‍ജ്ജമകളാണവ. മൂലകൃതിയോട് ആഭിമുഖ്യം പ്രകടിപ്പിക്കണമെന്ന നിര്‍ബന്ധങ്ങളില്ലാതെ, തര്‍ജ്ജമകള്‍ പുതിയ അവതാരങ്ങളോ ഒരുപക്ഷേ സ്വതന്ത്രകൃതിപോലുമോ ആവാമെന്ന് തര്‍ജ്ജമക്കാരന്/തര്‍ജ്ജമക്കാരിക്ക് സ്വാതന്ത്യ്രം നല്‍കുന്ന സമകാലികവിവര്‍ത്തനസിദ്ധാന്തങ്ങള്‍ക്ക് ഈ ഭൂമികയില്‍ പ്രസക്തിയില്ല. എന്നാല്‍ മൂലകൃതിയോടുള്ള കേവലാഭിമുഖ്യം/വിധേയത്വം, മൂലകൃതിയുടെയും ലക്ഷ്യകൃതിയുടെയും സമമൂല്യത/സമസാഹിതീയത എന്നീ പരമ്പരാഗതവാശിപിടുത്തങ്ങളുമല്ല, മൂലകൃതിയിലെ രാഷ്ട്രീയാപേക്ഷകളും അടിസ്ഥാന ഇച്ഛകളും ലക്ഷ്യകൃതിയിലുണ്ടാവണമെന്ന വീണ്ടുവിചാരമാണിവിടെയുള്ളത്. ഈ വിചാരത്തിന്റെ മറ്റൊരുതരം വെളിപ്പെടലാണ് ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ പ്രധാനശീര്‍ഷകം -No Alphabet in Sight.. ദലിത്ക്രൈസ്തവരുടെ പ്രശ്നങ്ങളുന്നയിച്ച, കേരളീയനവോത്ഥാനനായകനായ പൊയ്കയില്‍ അപ്പച്ചന്റെ ഒരു പാട്ട് ആരംഭിക്കുന്നത് ‘കാണുന്നീലൊരക്ഷരവും..’എന്നാണ്. ഇതിനെ വിദഗ്ധമായി കണ്ടെടുത്ത് അവതരിപ്പിക്കുകയാണ് സൂസി താരു. ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ ആമുഖപഠനം ആരംഭിക്കുന്നത് എസ്.ജോസഫിന്റെ ഐഡന്റിറ്റി കാര്‍ഡ് എന്ന കവിത പൂര്‍ണ്ണമായും ചേര്‍ത്തുകൊണ്ടാണ്. ഈ കവിതയെ വ്യാഖ്യാനിച്ചുകൊണ്ട് എഡിറ്റര്‍മാര്‍ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കുക “The poem puts the identity card into unprecedented play. The moves made here are indicative of the complex, late-twentieth-century shift in conceptualizing the dalit question that this collection attempts to document (P.3)”. ഈ സമാഹാരത്തിലെ എഴുത്തുകള്‍ മുന്നോട്ടുവയ്ക്കുന്ന വ്യത്യസ്തങ്ങളായ ബോധ്യങ്ങളിലേക്കും പ്രശ്നങ്ങളിലേക്കുമെല്ലാം വിരല്‍ചൂണ്ടുന്നതുകൊണ്ടാവാം ജോസഫിന്റെ കവിതയെ ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ കവാടമാക്കിയത്. സാസ്കാരികലോകത്ത് കാര്യങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെ മുന്നേറുമ്പോള്‍ എം.ജി.യൂണിവേഴ്സിറ്റി എസ്. ജോസഫിന്റെ കവിത തര്‍ജ്ജമ ചെയ്ത് ഡിഗ്രി വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്കു പഠിക്കാന്‍ നല്‍കിയപ്പോള്‍ എന്താണ് സംഭവിച്ചത് എന്ന അന്വേഷണമാണ് ഇനി നടത്തുന്നത്. തര്‍ജ്ജമയിലെ പാഠപ്പിഴകള്‍ 2010-11 അധ്യയനവര്‍ഷം ഡിഗ്രിതലത്തിലെ പഠനസമ്പ്രദായവും സിലബസും കേരളത്തിലെ സര്‍വ്വകലാശാലകള്‍ പുതുക്കിപ്പണിതു തുടങ്ങി. കേരളത്തിലെ ആദ്യ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയായ കേരളാ യൂണിവേഴ്സിറ്റിക്കു മുമ്പുതന്നെ എം.ജി.യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഡിഗ്രിതലത്തെ ചോയ്സ് ബേസ്ഡ് ക്രഡിറ്റ് ആന്റ് സെമസ്റര്‍ സിസ്റ (CBCSS)ത്തിലേക്കു പറിച്ചുനട്ടു. കാലാനുസൃതമായി സിലബസും പരിഷ്ക്കരിച്ചു. പരിഷ്കരണത്തിന്റെ ഭാഗമായി രണ്ടാം സെമസ്റര്‍ ബി.ഏ.,ബിഎസ്.സി.യുടെ കോമണ്‍കോഴ്സിനുവേണ്ടി ‘Musings on Vital Issues’എന്നൊരു പാഠപുസ്തകം തയ്യാറാക്കി. ഇതിന്റെ ആമുഖത്തില്‍ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: ‘ The intention is to make students aware of the various aspects of three major issues that confront all of us, that is globalization, human rights and gender inequality’..നവീനജ്ഞാന പദ്ധതികളെ പരിചയപ്പെടുത്തി വിദ്യാര്‍ത്ഥികളെ രാഷ്ട്രീയപരമായി ജാഗരൂകരാക്കുക എന്നതാണ് ലക്ഷ്യം. നാല് അധ്യായങ്ങളുള്ള  ഈ പാഠപുസ്തകത്തിന്റെ ‘Globalization and Consequences’എന്ന അധ്യായത്തില്‍ എസ്.ജോസഫിന്റെ ഇടം എന്ന ശ്രദ്ധേയമായ കവിത തര്‍ജ്ജമ ചെയ്ത് For the Dispossessedഎന്ന ശീര്‍ഷകത്തില്‍ ചേര്‍ത്തിട്ടുണ്ട്. ആഗോളീകരണം മൂന്നാംലോകരാജ്യങ്ങളിലെ സാധാരണക്കാരന്റെ ഇടങ്ങളെ വിഴുങ്ങിത്തുടങ്ങിയതിനോടുള്ള സൂക്ഷ്മപ്രതികരണമാണ് ജോസഫിന്റെ മൂലകവിത. എന്നാല്‍ തര്‍ജ്ജമകവിത ജോസഫിന്റെ പ്രത്യശാസ്ത്രത്തിനും താല്പര്യങ്ങള്‍ക്കും കടകവിരുദ്ധമായി സ്ഥാനപ്പെടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ചില ഉദാഹരണങ്ങള്‍കൊണ്ട് ഇതുവ്യക്തമാക്കാം. ഇടത്തിലെ ക്രിയ, തര്‍ജ്ജമയിലെ ക്രിയാന്തരങ്ങള്‍ ഇടം എന്ന മലയാളകവിതയില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ആവര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്ന ക്രിയാപദം ‘എടുക്കല്ലേ’ എന്നതാണ്. കവിതയുടെ ന്യൂക്ളിയസാണ് ഈ പദം. ‘എടുക്കല്ലേ’ എന്നത് എടുക്കരുത് എന്നതിന്റെ സാംസ്കാരികപര്യായപദമല്ല. എടുക്കല്ലേ എന്ന മൊഴി അപേക്ഷാഭാവത്തിന്റെ നെല്ലിപ്പലകയിലാണ് നില്‍ക്കുന്നത്. കവിതയില്‍ എറ്റവും കൂടുതല്‍ ആവര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്ന ക്രിയാപദവും ഇതുതന്നെ. ഉള്ളയിടം കൂടി കവര്‍ന്നെടുത്താല്‍ പിന്നെ താനില്ല, തന്നപ്പോലെയുള്ളവരില്ല. കേന്ദ്രത്തില്‍നിന്ന് മാറ്റിപ്പാര്‍  പ്പിക്കപ്പെട്ടവന്റെ, അധികാരമില്ലാത്തവന്റെ, സാസ്കാരികമൂലധനമില്ലാത്തവനെന്ന് മുദ്രകുത്തപ്പെട്ടവന്റെ ഉരിയാട്ടമാണത്. കവിതയുടെ ചില ഭാഗങ്ങളില്‍ ഈ ക്രിയാപദം കാണുന്നില്ല. എന്നാല്‍ അവിടെയെല്ലാം അസാന്നിധ്യസാന്നിധ്യമായി ‘എടുക്കല്ലേ’ എന്ന അപേക്ഷയുണ്ട്. ‘എടുക്കല്ലേ’ എന്ന പദം സൃഷ്ടിച്ച അര്‍ത്ഥപ്പെരുക്കങ്ങളെ ആംഗലേയതര്‍ജ്ജമ  എടുത്തുകളയുന്നു. ഈ ക്രിയാപദത്തിനു പകരമായി don’t take off, don’t snatch away, don’t rob, don’t take away എന്നീ പ്രയോഗങ്ങളാണ് കാണുന്നത്. ‘എടുക്കല്ലേ’യുടെ സൂക്ഷ്മപാഠങ്ങള്‍ നല്‍കാന്‍ ഇവയ്ക്കു കഴിയുന്നില്ലെന്നു മാത്രമല്ല ‘എടുക്കല്ലേ’ എന്നു പലവുരു ആവര്‍ത്തിക്കുമ്പോള്‍ കവിതയ്ക്കു കൈവരുന്ന ശക്തിയും തര്‍ജ്ജമയില്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോകുന്നു. മൂലകവിയുടെ കര്‍ത്തൃസ്ഥാനം വിവര്‍ത്തനത്തില്‍ ഇളകിത്തുടങ്ങുന്നതിന്റെ സൂചനയാണിത്. ‘പുഴുവില്‍നിന്ന് മരപ്പൊത്തുകള്‍ എടുക്കല്ലേ മരപ്പൊത്തില്‍നിന്ന് കിളി കാണും മാനം എടുക്കല്ലേ കാറ്റില്‍നിന്ന് അകലങ്ങളെ അകലങ്ങളില്‍നിന്ന് കക്കനീറ്റുമിടം കഴിഞ്ഞുള്ള തോടിന്റെ വക്കത്തെ അമ്മവീടിനെ’    (ഇടം എന്ന കവിതയില്‍നിന്ന്) ‘Don’t snatch away the tree holes from the wiggling worm, and the piece of the sky from the brood in the tree trunk! Don’t take off the far aways from the strolling wind and the far off motherhouse on the canal bank beyond the smelly lime-kiln’        (For the Dispossessedഎന്ന തര്‍ജമകവിതയില്‍ നിന്ന്) പദവിന്യാസങ്ങള്‍ കവിതയിലെ പദവിന്യാസങ്ങളുടെ ഔചിത്യത്തെക്കുറിച്ചും പ്രാധാന്യത്തെക്കുറിച്ചുമെല്ലാം പൌരസ്ത്യരും പാശ്ചാത്യരുമായ കാവ്യനിരൂപകര്‍ നിരവധി നിരീക്ഷണങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇവിടെ പദവിന്യാസം എന്ന ഉപശീര്‍ഷകം രണ്ട് അര്‍ത്ഥത്തിലാണ് പ്രയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഒന്ന്:’ കവിതയിലെ വാക്കുകളുടെ തെരഞ്ഞെടുപ്പ്, അവയുടെ വിന്യസനക്രമം എന്ന പൊതു അര്‍ത്ഥം. രണ്ട്: കവി, പറയുന്ന വിഷയത്തിലേക്ക് പദം/കാല്‍ വിന്യസിക്കുക (ഊന്നുക) എന്ന സവിശേഷ അര്‍ത്ഥം. വിഷയത്തെ പുറമേനിന്ന് കേവലമായി നോക്കിക്കണാതെ, ആന്തരീകരിച്ച് അകത്തുനിന്ന് കാണുന്ന കര്‍ത്തൃസ്ഥാനത്തെയാണ് കാലൂന്നല്‍ കൊണ്ടര്‍ത്ഥമാക്കുന്നത്. ഒരു വിഷയത്തില്‍ പദമൂന്നി കവിതയെഴുതുമ്പോള്‍, പദങ്ങള്‍ ഉചിതമായി വിന്യസിക്കപ്പെട്ടുകൊള്ളും. എന്നാല്‍ ഒരു ടൂറിസ്റ് കാഴ്ചയെന്ന നിലയില്‍ കാര്യങ്ങളെ കണ്ടാല്‍ (വിഷയത്തില്‍ പദമൂന്നാതെ), കവിതയിലെ പദവിന്യാസങ്ങള്‍ അസ്വാഭാവികവും അരോചകവുമായിത്തീരും. ജോസഫ്, വിഷയത്തില്‍ പദമൂന്നി നില്‍ക്കുന്നതുകൊണ്ട് കവിത പദങ്ങളിലൂടെ വായനക്കാരനെ സ്പര്‍ശിക്കുകയും ജാഗ്രത്താക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാല്‍ തര്‍ജ്ജമയില്‍ ഇത് നഷ്ടപ്പെടുന്നത് കാവ്യവിഷയത്തിന്റെ മര്‍മ്മം ഗ്രഹിക്കാനാവാത്തതുകൊണ്ടാണ്. ചില ഉദാഹരണങ്ങള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടാം. ഒന്ന്: ഇടത്തിലെ രണ്ടാം വരി ‘മരപ്പൊത്തില്‍നിന്ന് കിളികാണും മാനം എടുക്കല്ലേ’എന്നാണ്. എന്നാല്‍ തര്‍ജ്ജമയില്‍ മാനം എന്നത് piece of sky ആയി മാറുന്നു. മാനം അഥവാ ആകാശം തര്‍ജ്ജമയില്‍ ആകാശത്തിന്റെ തുണ്ടായി പരിവര്‍ത്തനം ചെയ്യപ്പെടുകയാണ്. ആകാശവും ആകാശത്തുണ്ടും തമ്മിലുള്ള സാംസ്കാരികവ്യത്യാസം എന്താണ്? കിളി (ജോസഫിന്റെ മനസ്സിലെ കിളി) കാണുന്ന ആകാശത്തിന് സമഗ്രതയുണ്ട്. കവിയുടെ ലോകവീക്ഷണമാണത്. ആകാശത്തുണ്ട് കാഴ്ചയുടെ പരിമിതിയെയാണ് കാണിക്കുന്നത്. ആധുനികമനുഷ്യന്‍ പ്രകൃതിയെ വസ്തുവല്‍ക്കരിച്ചതിന്റയും ഉപഭോഗസ്ഥാനത്തു നിര്‍ത്തിയതിന്റെയും ശാസ്ത്രവല്‍ക്കരിച്ചു കീഴ്പ്പെടുത്തി നിര്‍ത്തിയതിന്റെയും അബോധപ്രയോഗമായി ആകാശത്തുണ്ടിനെ മനസ്സിലാക്കാം. പ്രാചീനമോ ആധുനികപൂര്‍വ്വമോ ആയ കര്‍ത്തൃസ്ഥാനത്ത് മൂലകവി നിലകൊള്ളുമ്പോള്‍ ആധുനികതയുടെ വിചാരമാതൃകയാണ് തര്‍ജ്ജമയിലുള്ളത്. കൂടാതെ, കിളി കാണുന്ന മാനത്തിന് കാഴ്ചയുടെ തലം എന്ന അര്‍ത്ഥവുമുണ്ട്. ഈ സാധ്യതയും തര്‍ജ്ജമ ചോര്‍ത്തിക്കളഞ്ഞു. നാം നിലകൊള്ളുന്ന തട്ടകത്തെ കീറിമുറിക്കുകയും അളന്നു തിട്ടപ്പെടുത്തുകയും പൊതുകൂട്ടായ്മയെ ഒറ്റയൊറ്റകളാക്കുകയും അന്യോന്യതയുടെ ഈടുവെയ്പ്പുകളെ ശകലീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ആധുനികതയുടെ വ്യാജപരിസരത്ത് മനമുറപ്പിക്കുന്നതിനാലാണ് ഈ ചോര്‍ച്ച സംഭവിക്കുന്നത്. മലയാളത്തിലെ ആഖ്യാനവും ആംഗലേയാഖ്യാനവും രണ്ട് ധാരകളാണെന്ന് ഇവിടെ സ്പഷ്ടമാവുന്നു. ആഖ്യാനത്തെക്കുറിച്ച് മോണാ ബേക്കര്‍ ഇങ്ങനെ എഴുതുന്നു: “Narratives are public and personal ‘stories’ that we subscribe to and that guide our behaviour. They are the stories we tell ourselves...about the worlds in which we live” (2006:19).വ്യക്തികള്‍ അവര്‍ ജീവിക്കുന്ന ലോകത്തെപ്പറ്റി സമര്‍ത്ഥിച്ചെടുക്കുന്ന വിശ്വസനീയമായ കഥകളാണ് ആഖ്യാനങ്ങള്‍. പെട്രീഷ്യ എവിക്കും സൂസന്‍ സില്‍ബിയും ആഖ്യാനങ്ങളില്‍ കാലപര(temporal)വും സന്മാര്‍ഗ്ഗപര(moral)വുമായ ശ്രേണീകൃത ക്രമപ്പെടുത്തല്‍(ordering) ഉണ്ടെന്ന് കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കുന്നുണ്ട് (1995:198). രണ്ട് : ഇടം എന്ന കവിതയില്‍ ഇങ്ങനെ ഒരു വരിയുണ്ട്- ‘തോടിന്റെ വക്കത്തെ അമ്മവീടിനെ..’ തര്‍ജ്ജമയില്‍ തോട്, കനാല്‍ (canal)ആയി മാറുന്നു: ‘and the far off motherhouse on the canal bank’.. തോട് എന്നത് നാട്ടറിവിന്റെയും നാട്ടനുഭവത്തിന്റെയും ഭാഗമാണ്. ഇടത്തിലെ തോട് ഗ്രാമീണന്റെ കാഴ്ചക്കോണിലാണിരിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ കനാല്‍ ആധുനികതയുടെ ജലം ഒഴുകി വരുന്ന ചാലാണ്, ആധുനികവികസനസങ്കല്പത്തിന്റെ പ്രവാഹിനിയാണ്. പ്രകൃതിയോട് ചേര്‍ച്ചയുണ്ട് തോടിന്.  ആധുനികമനുഷ്യനിര്‍മ്മിതിയാണ് കനാല്‍. ഭരണകൂടത്തിന്റെ വികസനയുക്തിയോടാണ് കനാലിന് ചാര്‍ച്ച. തോടിനു പകരമായി ഗ്രാമ്യയുക്തിയിലുള്ള ഒരു ആംഗലേയപദം കണ്ടെത്താനാവാതെ കനാലില്‍ വീഴുകയല്ലേ ഈ തര്‍ജ്ജമ? മലയാളിവിദ്യാര്‍ത്ഥികളാണ് ഈ തര്‍ജ്ജമകവിത പഠിക്കുന്നത്. കനാല്‍ എന്ന വാക്കിനെ സംബന്ധിച്ച പൂര്‍വ്വധാരണകള്‍ അവര്‍ക്കുണ്ട്. അവര്‍ ഒരിക്കലും ജോസഫിന്റെ മൂലകൃതിയിലെ തോട്ടിലേക്ക് ചെന്നെത്തുകയില്ല. തര്‍ജ്ജമയില്‍ സംഭവിക്കുന്ന ഇത്തരം ഭവിഷ്യത്തുകളെ മോണാ ബേക്കര്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നുണ്ട്. 2002ല്‍ പുറത്തിറങ്ങിയ മുഹമ്മദ് ബക്രിയുടെ ജെനിന്‍ ജെനിന്‍ എന്ന പാലസ്തീനിയന്‍ ഡോക്യുമെന്ററി, പാലസ്തീന്‍കാര്‍ തിങ്ങിപ്പാര്‍ത്തിരുന്ന ജെനിന്‍ എന്ന അഭയാര്‍ത്ഥി ക്യാമ്പിനെ ഇസ്രായേല്‍ ആക്രമിക്കുന്നതിനെ ചിത്രീകരിക്കുന്നതാണ്. ഡോക്യുമെന്ററിയില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു സംസാരിക്കുന്ന എല്ലാവരും ഉപയോഗിക്കുന്നത് അറബി ഭാഷയാണ്. എന്നാല്‍ ഈ വിശ്രുത ഡോക്യുമെന്ററിയുടെ ആഗോള പതിപ്പ് ഇംഗ്ളീഷ് സബ്ടൈറ്റിലുകളോടെ പുറത്തിറങ്ങുമ്പോള്‍ വമ്പിച്ച ചില മാറ്റങ്ങള്‍ സംഭവിക്കുന്നു. അറബി ഭാഷ അറിയാത്തതും ഇംഗ്ളീഷ് അറിയാവുന്നതുമായ ആധുനികപുരോഗമന ആഗോളപ്രേക്ഷകന്‍ മൂലഡോക്യുമെന്ററിയുടെ സാക്ഷ്യങ്ങളല്ല മനസ്സിലാക്കുന്നതെന്ന് ചുവടെ ചേര്‍ക്കുന്ന ഉദാഹരണങ്ങള്‍ ബോധ്യപ്പെടുത്തും. രക്തസാക്ഷി, രക്തസാക്ഷിത്വം എന്നീ അര്‍ത്ഥങ്ങളില്‍ മൂലഭാഷയില്‍ വിനിമയം ചെയ്തിരിക്കുന്ന വാക്കുകള്‍ വിവര്‍ത്തിത ഡോക്യുമെന്ററിയില്‍ യഥാക്രമം ഇര/ശവം(victim /corpse), കൊല്ലപ്പെടല്‍ (killed) എന്നായി മാറി (2006:6365). കക്ക നീറ്റുമ്പോള്‍ നാറുന്നത് ആര്‍ക്ക്? ഇടം എന്ന കവിതയില്‍ കക്ക നീറ്റുന്ന ഇടം കടന്നു വരുന്നുണ്ട്. അമ്മവീടിനെ സ്ഥാനപ്പെടുത്തുന്നതിന്റെ ഭാഗമായി സ്ഥലാനുഭവരാശി എന്നവണ്ണമാണ് കക്ക നീറ്റുമിടം കവിതയില്‍ വരുന്നത്. ഗ്രാമത്തിലെ എടുപ്പുകളുടെ നിര്‍മ്മാണത്തിന് നാട്ടുകാര്‍ തന്നെ കണ്ടെത്തിയ സാങ്കേതികവിദ്യയാണ് കക്ക നീറ്റല്‍. അത് നാട്ടാര്‍ക്ക് അനുദിനജീവിതയാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്. തര്‍ജ്ജമയില്‍ കക്ക നീറ്റുമിടത്തെsmelly lime-kilnആയി അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. വിവര്‍ത്തനത്തില്‍ കടന്നുവന്നിരിക്കുന്ന വിശേഷണപദം ശ്രദ്ധേയമാണ്. smellyഎന്നാല്‍ നാറുന്ന, രൂക്ഷഗന്ധമുള്ള എന്നൊക്കെയാണര്‍ത്ഥം. ആര്‍ക്കാണ് കക്ക നീറ്റല്‍ നാറ്റമായി അനുഭവപ്പെടുന്നത്? ഏതായാലും മൂലകവിയായ ജോസഫിന് അത് നാറ്റമല്ല. കവിതയില്‍ കക്കനീറ്റുമിടത്തിന് ഗന്ധസൂചകവിശേഷണ  പദവുമില്ല. ആധുനിക നഗരവാസിക്ക് കക്കനീറ്റുമിടം വൃത്തികെട്ടതും രൂക്ഷഗന്ധം പരത്തുന്നതുമായ ഇടമായേക്കാം. ആധുനികനഗരസംസ്കൃതിയില്‍ വൃത്തിയെക്കുറിച്ച് പുതിയ ധാരണകള്‍ രൂപപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അവിടെ ‘സിമന്റ് യുക്തി’കളാണ് പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നത്. തര്‍ജ്ജമപ്രക്രിയയില്‍ ഇത്തരം അപകടകരമായ അസഹിഷ്ണുതകള്‍ കടന്നുവരുന്നത്, വ്യത്യസ്ത വര്‍ഗ്ഗ-വംശ-ജാതി ഗണങ്ങളെയും അവരുടെ ബഹുസ്വരതകളെയും  അധീശയുക്തിയുടെ പരിനിഷ്ഠിതതലത്തിലേക്ക് വിവര്‍ത്തനം ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ടാണ്. മൈക്കിള്‍ ക്രോണിന്‍, തര്‍ജ്ജമയും സ്വത്വവും എന്ന ഗ്രന്ഥത്തില്‍ നടത്തുന്ന നിരീക്ഷണത്തിന് ഇവിടെ പ്രസക്തിയുണ്ട് “All translators are cultural cosmopolitans, in that going to the other texts, the other language, the other culture, involves that initial journey away from the location of once birth, language,upbringing” (2006:11). (2006:11). എല്ലാ വിവര്‍ത്തകരും സാംസ്കാരികബഹുത്വങ്ങളെ ഉള്‍ക്കൊള്ളേണ്ടവരാണ്. വിവര്‍ത്തകന്റെ ഇടം, ഭാഷ, ജീവിതപരിവൃത്തം എന്നിവയില്‍നിന്ന് മൂലകൃതി കൈയ്യാളുന്ന ഇടങ്ങളിലേക്കും ഭാഷകളിലേക്കും ജീവിതപരിസരങ്ങളിലേക്കുമുള്ള പ്രയാണത്തിലാണ് തര്‍ജ്ജമയുടെ സത്ത കുടികൊള്ളുന്നത്. ജോസഫിന്റെ കവിതയുടെ തര്‍ജ്ജമയില്‍ ഇത്തരമൊരു പ്രയാണമേയില്ല. മറ്റൊരു കാര്യം കൂടി ക്രോണിന്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് : “ But there is ofcourse another dimension which is that translators are expected to be fully in possession of the language and culture of the location of their birth and /or upbringing if they are to function effectively as translators, whether into or out of the native tongue” (2006:12). മൂലകൃതിയെ അടുത്തറിഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാന്‍ മൂലഭാഷയുടെ സാംസ്കാരികശേഷികള്‍ വിവര്‍ത്തകര്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരിക്കണം. ഇത്തരം ശേഷികളുടെ അഭാവവും ഇടത്തിന്റെ തര്‍ജ്ജമയെ ദുര്‍ബ്ബലപ്പെടുത്തുന്നു. ശീര്‍ഷകം ശീര്‍ഷാസനത്തില്‍! ഇടം എന്ന കാവ്യശീര്‍ഷകം ജോസഫിന്റെ കവിതയുടെ ആഴത്തെ മുഴുവന്‍ പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. കവിയുടെ സ്വന്തം ഇടം തന്നെയാണത്. കവിയുമായി ഒരു നേര്‍ബന്ധം ആ ഇടത്തിനുണ്ട്. കവിയുടെ കര്‍ത്തൃത്വം വെളിപ്പെടുന്ന ശീര്‍ഷകം! എന്നാല്‍ തര്‍ജ്ജമയുടെ ശീര്‍ഷകം “For the Dispossessed”എന്നാണ്. നഷ്ടപ്പെട്ടവര്‍ക്കുവേണ്ടി എന്നര്‍ത്ഥം. വിവര്‍ത്തനകവിതയുടെ കര്‍ത്തൃത്വം മാറുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കുക. തര്‍ജ്ജമകവി, മൂലകവിയെ അപരസ്ഥാനത്താണ് നിര്‍ത്തുന്നത്. മൂലകവിക്ക് അയാളുടെ ഇടം നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. നഷ്ടപ്പെട്ട ഗണത്തില്‍ തര്‍ജ്ജമകവി ഉള്‍പ്പെടുന്നില്ല എന്നും ധ്വനിക്കുന്നു. എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവരോടുള്ള വര്‍ഗ്ഗപരമായ അകല്‍ച്ച തര്‍ജ്ജമകവി  കൃത്യമായി പാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മൂലകവിതയില്‍ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞിട്ടില്ല, ചിലതു ബാക്കിയുണ്ട്. അത് ‘എടുക്കല്ലേ’ എന്നാണപേക്ഷ. ‘തൊട്ടുപോകരുത്’ എന്ന പ്രതികരണവുമുണ്ട്. എന്നാല്‍ തര്‍ജ്ജമ കവിക്ക് ഒരു സംശയവുമില്ല, എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഒന്നോര്‍ക്കണം തര്‍ജ്ജമകവിത, ജോസഫിന്റെ കവിതയായാണ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്! രണ്ടാം സെമസ്റര്‍ ബി.ഏ.,ബിഎസ്.സി. വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ മറ്റൊരു ഇംഗ്ളീഷ് പാഠപുസ്തകമായ Understanding Indiabnല്‍വള്ളത്തോള്‍ നാരായണമേനോന്‍ ഗാന്ധിജിയെക്കുറിച്ചെഴുതിയ ‘എന്റെ ഗുരുനാഥന്‍’എന്ന വിഖ്യാതകവിതയുടെ തര്‍ജ്ജമയും ചേര്‍ത്തിട്ടുണ്ട് - ‘My Master’എന്ന തലക്കെട്ടില്‍! ഗുരുനാഥനെ മാസ്ററാക്കുമ്പോഴുള്ള യുക്തിരാഹിത്യം ചര്‍ച്ച ചെയ്യേണ്ടതില്ലല്ലോ. വിവര്‍ത്തനകൃതികളിലെ ശീര്‍ഷകമാറ്റത്തിന്റെ പിന്നിലെ രാഷ്ട്രീയ ഉള്‍പ്പൊരുളുകളെ തുറന്നു കാട്ടുന്ന ഒരു ഉദാഹരണം ശ്രദ്ധിക്കുക. വിഖ്യാത ബംഗാളി എഴുത്തുകാരിയായ മഹേശ്വേതാ ദേവിയുടെ സ്തനദായിനി എന്ന കൃതിയുടെ രണ്ട് തര്‍ജ്ജമകള്‍ ഇംഗ്ളീഷില്‍ പുറത്തിങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ഒന്ന്: ദ് വെറ്റ് നേഴ്സ് (‘The Wet Nurse’ in Truth Tales:Stories by Indian Women, 1987) രണ്ട്: ബ്രെസ്റ് ഗിവര്‍ (‘Breastgiver’ in In Other Worlds:Essays in Cultural Politics1987). മഹേശ്വാതാദേവിക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ട തര്‍ജ്ജമ ബ്രെസ്റ് ഗിവര്‍ (മുലകൊടുപ്പുകാരി) ആണ്.  ദ് വെറ്റ് നേഴ്സ് (മുലയൂട്ടുകാരി) എന്ന ശീര്‍ഷകത്തിലൂടെ ഈ കഥയിലേക്കു കടക്കുമ്പോള്‍ ‘സ്തനദായനി’ എന്ന മൂലശീര്‍ഷകം ഉല്പാദിപ്പിക്കുന്ന ഞെട്ടലും കഥ മുമ്പോട്ടുവെയ്ക്കുന്ന വിരോധാഭാസവും നിര്‍വീര്യമാക്കപ്പെടുന്നു. ദേവിയുടെ കഥയില്‍, മുലയെ വസ്തുവല്‍ക്കരിക്കപ്പെടുന്ന തൊഴില്‍ അവയവമായും ലിംഗപരമായ അപരവസ്തുവായുമാണ് ഒരേ സമയം രൂപകവല്‍ക്കരിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഈ അര്‍ത്ഥസാധ്യതകള്‍ എല്ലാം ദ് വെറ്റ് നേഴ്സ് എന്ന ശീര്‍ഷകം കഥയിലേക്കു പ്രവേശിക്കുന്നതിനു മുമ്പേതന്നെ നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നു. ദേവിയുടെ കഥയിലെ ഇത്തരം സങ്കീര്‍ണ്ണതകളെ പരമാവധി ഒപ്പിയെടുക്കുന്നുണ്ട് സ്പിവാക്കിന്റെ  ബ്രെസ്റ് ഗിവര്‍ എന്ന തര്‍ജ്ജമ. സ്പിവാക്ക് പറയുന്നു: “ First, then, the translator must surrender to the text...less the translator has earned the right to become the intimate reader, she cannot surrender to the text, cannot respond to the special call of the text” (2000:400). വിവര്‍ത്തകര്‍ മൂലകൃതിയില്‍ നിമഗ്നരാവണം. മൂലപാഠത്തിന്റെ ഇംഗിതങ്ങളെ അവര്‍ കാണാതെ പോകരുത്. പുതിയ പുതിയ ജ്ഞാനപദ്ധതികള്‍ വന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. പ്രതിരോധത്തിന്റെയും ആത്മപ്രകാശനത്തിന്റെയും നവീന എഴുത്തുവഴികളും രൂപപ്പെടുന്നു. ഇത് വിദ്യാര്‍ത്ഥികളില്‍ സമര്‍ത്ഥമായി എത്തിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ സിലബസ് പരിഷ്ക്കരിക്കുമ്പോള്‍ സംഭവിക്കുന്ന വീഴ്ചകളെ കേവലം ഒരു കൈക്കുറ്റപ്പാടായി കാണാന്‍ കഴിയില്ല. കാരണം സാമൂഹ്യപ്രതിബദ്ധതയുള്ള പൌരന്മാരെ സൃഷ്ടിക്കുന്ന  രാഷ്ട്രീയപ്രവര്‍ത്തനം കൂടിയാണ് വിദ്യാഭ്യാസം. ഇങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ ബോധനസമ്പ്രദായ (Pedagogy)ത്തിലെ പിഴവുകളെ കുറ്റകൃത്യമായേ കാണാന്‍ തരമുള്ളൂ. പിന്‍കുറിപ്പ് ‘ഉണ്ടക്കല്ലിന്‍മീതേ ഉണ്ടക്കല്ലുകള്‍ വെച്ച ചൊറിയണമോ പനച്ചേനോ പടര്‍ന്ന പച്ചിലപ്പാമ്പുകള്‍ കവിത കുറിക്കുന്ന കയ്യാലകള്‍ എടുക്കല്ലേ ’             (ഇടം) PLEASE DON’T TAKE AWAY the small tea shop at the meeting of the roads, the stone hedge built of layered boulders overgrown with choriyanam or panachen where green tree snakes camouflage (For the Dispossessed ജോസഫിന് കയ്യാലകള്‍ പച്ചിലപ്പാമ്പുകള്‍ ‘കവിത കുറിക്കുന്ന’ ഇടമാണ്. തര്‍ജ്ജമയില്‍ പച്ചിലപ്പാമ്പിന്റെ കവിത കുറിക്കല്‍ അപ്രത്യമായിരിക്കുന്നു. കവിത നഷ്ടപ്പെട്ടത് ഈ ഭാഗത്ത് മാത്രമല്ല, തര്‍ജ്ജമയിലുടനീളമാണ്.

ആധാരഗ്രന്ഥങ്ങള്‍

1. ജോസഫ്, എസ്., മീന്‍കാരന്‍, ഡി.സി.ബുക്സ്, കോട്ടയം, 2003 2. Gayatri Chakravarty Spivak, in Lawrence Venuti (Ed.), The translation studies Reader, Routledge, London and Newyork, 2000. 3. George, P.J., (Ed.), Musings on vital issues, Mahatma Gandhi University, Kottayam, Orient Black Swan,2010 4. Michael Cronin, Translation and Identity,Routledge, London and Newyork,2006 5. Mona Baker, Translation and Conflict, A narrative account, Routledge, London and Newyork,2006 5. Susie Tharu & K.Satyanarayana (Edts.), No Alphabet in Sight: The new Dalit writing from South India, Dosier 1: Tamil and Malayalam, Penguin Books,2011

ചെറി ജേക്കബ് കെ.യുമായി ചേര്‍ന്ന് എഴുതിയത്